Fuck off, world.

Chyba mogę się pożegnać z Berlinem. Półroczne stypendium szlag trafi, bo mam koordynatorkę idiotkę, która nie wie, na jakim świecie żyje, a gdy okazuje się, że wysłana przez nią aplikacja nie dotarła do Niemiec, nie ma jej w szkole i nikt nie wie, gdzie jest i kiedy się raczy pojawić. Ostateczny termin dostarczenia dokumentów, wybłagany u koordynatora w Berlinie, mija jutro, a o niej słuch zaginął. Nie odpowiada na mejle, nie odbiera telefonu i generalnie w dupie ma wszystko. Jeżeli mój wyjazd nie wypali, bo ona nie umie wysłać kilku kartek, to jej nogi z tyłka powyrywam i jeszcze palnę ją nimi w łeb.

Mój szanowny mężczyzna też chyba niespecjalnie przejmuje się moim istnieniem.

Chciałabym choć raz na jakiś czas być najważniejsza, żeby uwaga wszystkich skupiała się na mnie przez jedną krótką chwilę, a potem niech każdy robi, co chce.

Jedyny pozytywny aspekt dzisiejszego beznadziejnego dnia to zaproszenie na Florydę przez W. Jeszcze kilka takich ponurych dni i chyba się na ten wyjazd zgodzę. Tak o, na przekór wszystkim.